Rozdział III

"Drogi Łapo

pogoda jest coraz gorsza. Nasza kochana pani w różowym nie odpuszcza w ani jednym calu. Dziwię się w sumie, że jeszcze nie rzuciłem szkoły tak jak planowałem wcześniej. Owutemy... Wszyscy o nich przypominają na każdym kroku, powoli mam tego dość. Zero nauki praktycznej, podpatrywanie nauczycieli, nie można nawet pogadać. Twój stary przyjaciel coś ma dziwne parcie od pewnego czasu. Hogwart nie jest już taki sam jak kiedyś.

Pozdrów Lunatyka

Dan

Przeczytał jeszcze parę razy ten krótki list, po czym ruszył do sowiarni. Była to wieża, która znajdowała się na uboczu. Wyszedł z pokoju wspólnego wcześnie rano, aby nikt go ponownie nie szpiegował. Przestał się czuć tutaj bezpiecznie, kiedy zobaczył, że magicznym sposobem Umbridge wiedziała gdzie spotkać go po powrocie z Hogsmeade. Czy ta stara jędza zamierzała go pilnować aby pod byle pretekstem zaciągnąć go do jej gabinetu na wiercenie dziury w brzuchu? Gwizdnął krótko, na co na jego ramię zleciała jego sowa. Czarne pióra połyskiwały w świetle wschodzącego słońca. Podał jej list

- Wiesz do kogo - szepnął, na co sowa odleciała.

Ruszył powolnym krokiem do zamku. Spojrzał w zachmurzone niebo, które nieco oddawało jego humor. Czuł się po raz pierwszy źle, samotny na froncie, gdzie z każdej strony był atakowany. Zaklął pod nosem. Zimny wiatr powiewał jego włosami, które niesfornie zaczęły zasłaniać jego oczy. Dzisiaj i przez najbliższy miesiąc się nastawiał na męczarnię w gabinecie Umbridge. Październik przestał być jednym z jego ulubionych miesięcy. Spojrzał na kartkę z planem lekcji i jęknął. Jeszcze tego brakowało, aby miał z tą jędzą pierwsze zajęcia tego dnia. Dotarł do Wielkiej Sali w momencie, gdy większość już siedziała na swoich miejscach. Widział uśmieszek Malfoy'a, który jak zazwyczaj siedział w otoczeniu swoich ochroniarzy. Siadł na wolnym miejscu i zamierzał sobie posmarować tosty, gdy po chwili poczuł podwójne klepnięcie po plecach. Jęknął cicho.

- Danny słyszeliśmy o twoim drobnym wypadzie... - zaczął Fred.
- W sumie ten dupek się prosił aż o to, ale mogłeś dać na wstrzymanie - dokończył za niego George.
- To teraz bądź grzecznym chłopcem chociaż na obronie przed czarną magią - jeden z bliźniaków mrugnął do niego.
- Nie musicie mi o tym przypominać - brunet wywrócił oczami i wygiął do tyłu. Jeszcze tego brakowało, aby oni mu przypominali o zbliżającej się lekcji. - Miałem swoje powody, jednak jak widać, jestem w mniejszości.
- Mogłeś to załatwić tak, aby nie było świadków, względnie mu wyparowało z głowy.
- Nie dołujcie mnie jeszcze wy - uderzył głową w blat stołu. Jeszcze nie tak dawno uważał to jedynie za zły sen, a teraz musiał się mierzyć z rzeczywistością.

Obrócił głowę w bok. Wiedział, że może po raz kolejny wybuchnąć, jednak musiał odnaleźć w sobie siłę, aby w miarę spokojnie przejść przez obecne zajęcia. Dotarli bardzo szybko pod salę i zajęli ostatnie miejsca w ławkach.

- Dzień dobry wszystkim - profesor Umbridge jak zawsze wypowiedziała te słowa przesłodzonym tonem głosu - proszę pochować różdżki.

Nikt się nie ruszył. Wystarczyło parę zajęć, aby wielu zdeterminowanych uczniów się poddało. Na tych zajęciach nie mieli używać żadnych zaklęć. Black ziewnął, ale momentalnie został szturchnięty przez Freda. Spojrzał na podręcznik, który leżał przed nim. Czuł, że niedługo dostanie świra od tych tendencyjnych rozdziałów, z których jeden wykluczał drugi. Jeśli na podstawie tej wiedzy mieli zdać ostatnie egzaminy, to on uważał siebie za świętego. Zaklął pod nosem i przewrócił na odpowiednią stronę. Już po tytule mógł stwierdzić, że to będą najnudniejsze godziny w jego życiu. Zaczął postukiwać po blacie ławki czytając tekst, ale po chwili zrozumiał, że nadal czyta to samo zdanie. Zaklął siarczyście pod nosem. Nawet nie zauważył momentu, gdy tego typu słowa lały się potokiem z jego ust. Przewrócił na kolejną stronę i udawał, że próbuje się skupić nad tekstem. Spojrzał na zegarek i jęknął. Dopiero mijało pół godziny, podczas których próbował bezskutecznie wysilić swój umysł, aby nie zasnąć. Skupił uwagę na widoku za oknem, który go tak kusił, aby odpuścić sobie zajęcia kosztem spędzenia czasu w prawdopodobnie ostatnim ciepłym dniu. Zaczął sobie wyobrażać, jakby to było, gdyby Ginny mu towarzyszyła...

- Panie Black. Czy przeczytał pan rozdział o urokach? - przesłodzony głos Dolores dotarł do jego uszu, wybitnie wybudzając go z marzeń.
- Tak, pani profesor - skłamał, aż nadto wyraźnie, a jeden z bliźniaków uśmiechnął się pod nosem.
- Doprawdy? To dobrze się składa, gdyż przygotuje pan wypracowanie o urokach na następny tydzień o urokach i jak Slinkhard radzi z nich korzystać. Jeśli panu zależy na zaliczeniu owutemu z obrony przed czarną magią, musi pan odpowiednio przyswoić teorię. Proszę udowodnić, że W z SUM'ów nie było przypadkiem.

„Cholerna wiedźma” skrzywił się w myślach. Widział wyraźnie, że ona i Snape są ulepieni z tej samej gliny, o ile mistrz eliksirów próbował znaleźć jakieś podłoże dodatkowych prac, zazwyczaj wątpliwego pochodzenia, o tyle Umbridge wyraźnie chciała się dobrać do jego skóry. Kiedy wybił wreszcie upragniony dzwonek jako pierwszy ruszył do drzwi. Był wyraźnie zagotowany tą rażącą niesprawiedliwością, którą coraz bardziej odczuwał. „Co mnie do cholery trzyma jeszcze w tej szkole?” przemknęło mu przez myśli. Czuł się jak obcy, który na siłę jest wypychany z miejsca, które uważał do tej pory za dom. Nie spojrzał nawet w stronę reszty klasy. Gdy tylko wyszedł na zewnątrz od razu poczuł powiew powietrza, który przyjemnie go pobudził. Było chłodno, co prawda, jednak jak odpracuje szlaban już będzie coraz zimniej i zimniej, a śnieg tylko dopełni obrazu zimy. Włożył ręce do kieszeni spodni i ruszył na błonia. Miał odrobinę czasu, aby choć na chwilę odpocząć od tego natłoku wrażeń. Rozłożył się wygodnie pod drzewem, reszta pewnie już ruszała na zielarstwo, które odpuścił sobie po zaliczeniu przedmiotu. Nie zamierzał dać się dzisiaj wyprowadzić komukolwiek z równowagi. Zamierzał dotrzymać tego postanowienia, a najlepsza ku temu okazja była w częstych odpoczynkach od niektórych zajęć. Przeciągnął się leniwie i oparł o jedno z drzew. Nie wiedział sam, kiedy mu się lekko przysnęło, jednak silne szturchnięcie w ramię spowodowało brutalną pobudkę.

- Tu jesteś - głos tak dobrze mu znany obudził go ze snu.
- Ginny proszę, nie dzisiaj - jęknął. Tak dobrze mu się spało.
- Pani McGonagall ciebie szuka. Uznała, że musi z tobą przeprowadzić dyscyplinarną rozmowę - po tonie jej głosu mógł uznać, że sprawa jest poważna
- Przecież nie było mnie tak ciężko znaleźć. Leżałem przez jakiś czas.
- W sumie to spałeś jak zabity - dziewczyna zaśmiała się. - Dalej chodź, żeby jeszcze nasza opiekunka nie była na ciebie cięta.

Westchnął jedynie i ruszył za dziewczyną. W sumie cieszył się, że nie wysłała po niego kogoś innego. Dziewczyna zaczęła go prowadzić prosto do gabinetu nauczycielki transmutacji. „Jeśli najbliższe miesiące będą dla mnie spacerami po gabinetach to podziękuję” przemknęło mu przez myśli. Rudowłosa zapukała, po czym otworzyła drzwi. Już po minie Minervy mógł wnioskować, że jest na coś zła. Po chwili zdał sobie sprawę, że od pewnego czasu po raz pierwszy jest sam na sam z opiekunką Gryffindoru i nie wie, co powiedzieć.

- Proszę usiąść, panie Black - jej głos wydawał się być spokojny, lecz chłopak wiedział, że to tylko złudzenie. - Pewnie wie pan, dlaczego właśnie dzisiaj pana wezwałam?
- Tak, zdaję sobie sprawę - powiedział to cicho, jakby cała energia z niego uleciała, a następnie usiadł naprzeciwko niej.
- Przeglądałam pana kartotekę i jestem niemile zaskoczona. Trzeci szlaban w przeciągu dwóch miesięcy to nie jest odpowiednie zachowanie, jak na Prefekta Naczelnego. Dyrektor dał panu odznakę z powodu zaufania, którym pana darzy.
- Wiem o tym pani profesor, lecz nie jestem w stanie ostatnio utrzymać nerwów... - zaczął Black jednak pani profesor machnęła ręką.
- Myślisz Danielu, że tak komuś zaimponujesz? Fakt, to bohaterskie, co pan zrobił w Hogsmeade, ale dostałam za to raport niesamowicie stronniczy od profesora Snape'a. Wyraża on nadzieję, że zostanie pan po tym fakcie pozbawiony rangi, lecz uważam, że zasługuje pan na ostatnią szansę. Poza tym wie przecież pan, skąd jest profesor Umbridge prawda?

- Tak wiem, to mnie właśnie niepokoi od pewnego czasu. Uznała pewnie za punkt honoru złamanie mnie i dowiedzenie się o...
- Rozumiem to. Dlatego musi pan uważać na jej zajęciach, robić dobrą minę do złej gry. Świat dziecięcy przemija strasznie szybko. Jeszcze rok, dwa lata temu mogłam akceptować pańskie dziecinne wybryki, które wyczyniałeś z bliźniakami, jednak pora pomyśleć o przyszłości i znaleźć kogoś, z kim może się pan związać.
- Pani sugeruje, że pewnej części siebie mam się pozbyć?
- Ujarzmić ją. W sumie słyszałam, że pan wybrał się z panną Weasley do Hogsmeade - zaczęła McGonagall, na co Daniel wywrócił oczami. - Może to właśnie pan tam powinien szukać akceptacji, a nie zwracać tylko i jedynie na siebie uwagę?
- Dziękuję za te porady, jednak na razie nas wiążą relacje przyjacielskie. Lepiej się pospieszę, ponieważ mam zaklęcia z profesorem Flitwickiem a potem... - urwał, skrzywiając się. Nagle przypomniało mu się o szlabanie.
- Dobrze, panie Black. Proszę pamiętać o moich słowach. Nie chcę, aby któregoś z Prefektów Naczelnych, zwłaszcza z Gryffindoru, usunięto dyscyplinarnie.

Chłopak ruszył na korytarz. Spojrzał na zegarek, miał raptem pięć minut na dotarcie na zajęcia. Nauczyciel zaklęć był o wiele spokojniejszym prowadzącym od innych, jednak wiedział, że czasami Umbridge może gdzieś się czaić, aby prowadzić te swoje wizytacje. Wszedł niemal równo o czasie, gdy już reszta grupy pozajmowała swoje miejsca. Siadł jak zazwyczaj między bliźniakami i oparł głowę na rękach. Spodziewał się kolejnych nudnych wykładów o zaklęciach, jednak obrócił głowę i zaklął pod nosem. Ponownie dzisiaj musiał znosić obecność najbardziej znienawidzonego nauczyciela.

- Dzień dobry grupo - głos profesora Flitwicka rozległ się po całej sali. - Dzisiaj w ramach powtórzenia przećwiczymy zaklęcie przyciągające i odpychające z tym zastrzeżeniem, że wykonamy je niewerbalnie. Panie Black, może pan zaprezentuje swoje umiejętności i przyciągnie oraz odepchnie tą poduszkę?
- Dobrze, panie profesorze.

Daniel wstał i spojrzał na poduszkę, w którą wycelował różdżką. Przedmiot jakby go posłuchał i posłusznie poleciał w jego stronę. Brunet chwycił ją niezwykle pewnie, następnie ponownie wypowiedział w myślach zaklęcie i odleciała na swoje miejsce.

- Wspaniale panie Black, teraz reszta grupy.

Chłopak ponownie oparł głowę na rękach spoglądając na poczynania grupy. Co prawda zaklęcia nie były aż tak lubiane przez niego, zawsze wolał obronę przed czarną magią, jednak od pewnego czasu, zwłaszcza od zatrudnienia Umbridge, ten przedmiot został przez niego traktowany jako priorytet. Bliźniacy jak zazwyczaj bardziej skupiali się na robieniu sobie żartów na zajęciach, albo zakładaniu się, komu pierwszemu uda się wykonać zadanie. Zajęcia mu minęły zdecydowanie za szybko, raptem zdążył zrzucić podręczniki w pokoju i musiał odpokutować swój napad złości. Ponowny widok różowego wnętrza jej gabinetu przyprawiał go o mdłości, jednak musiał robić to, co ona żądała.

- Panie Black, musi pan powstrzymać te negatywne emocje. Młodzi ludzie często odrzucają właściwe autorytety, tak ważne dla prawidłowego rozwoju - Umbridge zaczęła swoją tyradę, kiedy on ponownie wycinał to samo zdanie na swojej ręce. - Wchodzisz w kluczowy dla siebie wiek, gdy musisz wybrać swoją ścieżkę życiową. Takie zachowania są karygodne.
- Cóż, jestem identyczny, jak mój ojciec. Wolę być normalnym człowiekiem, niż z klapkami na oczach - chłopak wypowiedział te słowa spokojnie „Nie uda ci się to” przemknęło mu przez myśli. - Droga w życiu będzie taka, jaką sobie wybiorę.
- Przeglądając pańskie akta widziałam, że pan chciał być łamaczem zaklęć lub aurorem. Do tej drugiej potrzebna jest aprobata Ministerstwa oraz czysta kartoteka.
- Nie zrobiłem jeszcze nic, co by łamało wszelkie przepisy - ten sam spokojny ton głosu wydobywał się z ust bruneta, aż sam był zdziwiony, że nie udało jej się go wyprowadzić z równowagi.
- Wie pan, że jest brane pod uwagę też pochodzenie? - z jej twarzy uśmiech nie znikał, a jej ton głosu był identyczny, przesłodzony. - Wprawdzie rodzina Black ma wybitne zasługi dla Ministerstwa, jednak pańskie pochodzenie...
- Sugeruje pani, że zamierzają mnie oceniać po moim pochodzeniu? - czuł coraz bardziej palący ból na ręce, krew spływała już po jego ręce, a on nie zamierzał się poddawać.
- Oczywiście, że nie. Po prostu współpraca z Ministerstwem może przynieść o wiele lepsze rezultaty, niż bycie po nieodpowiedniej stronie, mój drogi.
- Niestety, ja nie jestem po żadnej stronie.
- No cóż, panie Black, pewnie niedługo zrozumiesz, co zamierzam panu przekazać. Na dzisiaj wystarczy, jutro pan przyjdzie o tej samej godzinie.

Brunet momentalnie ruszył z jej gabinetu. Czuł, jak krew spływa powoli po jego palcach. Jeśli miał tak dalej ciągnąć to wszystko, to nie miał innej rady, jak odejść. Oczami wyobraźni widział siebie, jak staje w połowie semestru pod Grimmauld Place 12 i mówi ojcu, że się poddał. Zaklął po raz kolejny tego dnia. Przecież nie mógł ot tak stchórzyć i odejść. Stanął przed Grubą Damą, powiedział hasło i wszedł do środka. Spodziewał się, że będzie sam ponownie siedział i odrabiał prace domowe, które ponownie niebezpiecznie się nawarstwiały i tak z początku było. Opadł na siedzenie i zaczął bezmyślnie przeglądać książki od eliksirów. Ziewnął głośno. Dochodziła powoli dziesiąta, a on nie wiedział, jak rozpocząć jakikolwiek referat, który miał zadany na jutro.

- Jesteś z siebie dumny? - pewien głos przerwał mu te nieumiejętne składanie myśli. Wiedział już, do kogo on należy.
- Jeśli masz zamiar mnie pouczać Hermiono, to wybrałaś nieodpowiedni dzień i porę - odpowiedział nieco rozgniewany. Jeszcze tego mu brakowało na dokończenie tego jakże cudownego dnia.
- Wiem, co się wydarzyło w Hogsmeade, jednak nie powinieneś być tak impulsywny. Wiesz, że większość chce ciebie wyprowadzić z równowagi.
- Większość? Dziękuję za pocieszenie, myślałem, że jednak mam więcej znajomych. Dobrze, że za to nie skazują - ironię w jego głosie można było wyczuć na kilometr.
- Black, opanuj się na litość Boską. Myślisz, że zamierzam ci szkodzić?
- Pouczasz mnie na każdym kroku od początku semestru. Myślisz, że to jest takie przyjemne? - jego głos powoli kipiał złością.
- Chcę tylko jak najlepiej. Musisz zrozumieć, że nie przyciągniesz uwagi kogokolwiek wiecznymi szlabanami, zachowywaniem się jak małolat. Skończył się okres bycia dzieckiem, nie bądź taki jak twój ojciec.
- Ty nie wiesz jak to jest! - mimowolnie krzyknął. Nie interesowało go to, czy ktokolwiek usłyszy. - Odtrącaliście mnie na każdym kroku, gdy poznaliście o mnie prawdę. Nie, nie ukrywałem czegokolwiek, bo po co miałem to robić? A dlaczego tak się czułem? Bo Potterowi coś się ubzdurało, nasłuchał się i uważał, że pozjadał wszystkie rozumy...
- Nie obwiniaj mnie przez niego! - tym razem to brązowowłosa podniosła głos. - Mamy swój rozum, nie rozliczaj nas przez pryzmat Harry'ego. Sam stałeś się na niego cięty i jesteś taki nadal, ale to nie znaczy, że na nas masz się odgrywać.
- Daj mi spokój, uwierz, nie chcę niczego innego - chłopak powiedział to już nieco znudzonym tonem głosu i pokazał jej wyraźnie, że nie zamierza dalej dyskutować.

Nie zwracał uwagę na fakt, że jej wyraz twarzy mógł mówić, że martwi się o jego stan, bardziej go interesowało to, aby dała mu wreszcie święty spokój. Zgiął delikatnie lewą dłoń i syknął z bólu. To był dopiero pierwszy dzień, gdy go maglowała, obawiał się już kolejnych. Pochylił się nad pergaminem i zaczął pisać. Nie wiedział w sumie, o czym miał napisany ten referat oraz jakie argumenty podaje, bardziej go interesowało, by oddać cokolwiek Snape'owi. Nawet jakby napisał wzorcowe wypracowanie i tak pewnie by dostał O za nie, tak z czystego przyzwyczajenia. Uderzył głową w blat. Nagle wszelkie myśli i pomysły uciekły z niego, zostawiając go z wyrazem otępienia na twarzy. Zbliżała się północ, nachodził go sen, który przerywał bardzo szybko, aby móc chociaż odrobinę dopisać i nie zostawiać prac domowych. Spojrzał przez okno. Musiał znaleźć w sobie siły na dalsze szlabany i naukę, domyślał się, że czas szybko upłynie.