Rozdział II

Sobota przyszła bardzo szybko. Chłopak wstał już o siódmej, powoli się ubierając i szykując do wyjścia do Hogsmeade. Traktował to jako nagrodę za grzeczne zachowanie w przeciągu dni szlabanu u Umbridge. Obiecywał sobie w myślach, że jeszcze się na niej zemści za to, co się działo w jej gabinecie. Siedząc podczas porannego śniadania ku jego zaskoczeniu zauważył swoją sowę jastrzębią. Był wyraźnie tym zaskoczony i odpakował list. Zaklął w myślach, ponieważ to nie była wiadomość od ojca tylko do Lupina. Z początku nie doczytywał się żadnego sensu z tych wszystkich zdań, jednak w miarę upływu czasu wszystko składało się w logiczną całość. Grimmauld Place coraz bardziej się nadawało do zamieszkania, liczył, że będzie bardziej panował nad swoimi nerwami nie tylko podczas zajęć obrony przed czarną magią, ale również i podczas wizytacji. Podpis jednak napełnił go radością, bo zobaczył, że w sumie to jest nie tylko od ojca chrzestnego, ale również od ojca. Zwinął list i wsadził do kieszeni spodni. Wszyscy uczniowie, którzy chcieli w ten weekend się wybrać do wioski ubrali się wyjątkowo ciepło z powodu opadów deszczu, które nawiedziły Hogwart. Zapiął kurtkę i założył czapkę na głowę. Tłum zaczął zbierać się w wyjściu przed Filchem. Odnalazł dziewczynę, która najwyraźniej wypatrywała go.

- No wreszcie jesteś - uśmiechnęła się do niego.
- Wiesz, za bardzo nie chciało się ruszyć w tą zimnicę, jednak obiecałem. - uśmiechnął się, ale nagle zaczął szczękać zębami.

Ciężkie krople deszczu lały się z nieba, gdy kroczyli do Hogsmeade. Chłopak wskazał dziewczynie jedną z pobliskich kawiarni. W sumie w tym miasteczku było mało takich miejsc, prawdę mówiąc każdy wolał posiedzieć w Trzech Miotłach, jednak dziewczyna wiedziała, że lepiej pogadać w jakimś miejscu mniej tłocznym. Weszli do środka. Wnętrze nie pokazywało nie wiadomo jakiego bogactwa, było schludne i czyste, a mała ilość klientów tylko go zachęcała, aby tutaj zawitać z rudowłosą. Zamówił dwie kawy i pokazał stolik w rogu.

- Hogwart już nie jest taki sam, dziwię się, że jeszcze tutaj siedzę kolejny i ostatni rok - chłopak usiadł wygodnie w narożniku. - Dla mnie to nie jest to samo, co rok, dwa lata temu, nawet wtedy, gdy przyjechałem tutaj po raz pierwszy.
- Dlatego stronisz od wszystkich? Przecież wygląda na to, że wydoroślałeś w tej szkole. Teraz czujesz, że jest zmiana? - Ginny nie dowierzała własnym uszom. Prędzej by podejrzewała, że jej bracia by chcieli uciec ze szkoły.
- Przez nią to wszystko - wiedziała kogo ma na myśli. - Nie można nawet normalnie porozmawiać w szkole, ewentualnie na zajęciach, ale to jak jej nie ma na tych wizytacjach. Dobiera się do nauczycieli, a dyrektor...
- Nie mieszaj w to dyrektora Dan. On ma związane ręce, bo Knot podburzył już całe ministerstwo. Dobrze o tym wiesz.
- Fakt. Jednak ja też jestem już pod kreską, myśli, że mnie zmiękczy tym, co się działo na szlabanie. Cholera, do tej pory boli mnie ręka.
- To tak szybko nie minie. W sumie nie wiadomo, czy to nie zostanie na zawsze.
- Mam latać z mądrą i głęboką sentencją, bo jednej różowej odbiło? - chłopak otworzył szeroko oczy. W sumie spodziewał się czegoś takiego, jednak taka wiadomość to jak grom z jasnego nieba.
- No cóż, powinieneś powstrzymywać nieco swoje nerwy. Wiesz, że ona może o wiele bardziej ciebie ukarać, jeśli dalej będziesz tak skakał do każdego.
- Uważasz, że miałem siedzieć cicho.
- Słuchaj Dan, jak nie rozumiesz do tej pory - Ginny przestała na moment pić kawę i spojrzała mu prosto w oczy. - Wiesz sam, do czego należysz, wiesz sam, jakie masz informacje. Oni chcą to wykorzystać. Dojścia do reszty członków...

Dziewczyna przerwała i spojrzała w dal. Widziała, jak niektórzy na drodze dziwnie się przypatrują im, siedzącym w kawiarni. W sumie to nie było aż tak dziwne na pierwszy rzut oka, jednak lokum oddalone od centrum przykuwało uwagę z innego powodu. Jakiś staruszek przyglądał im się cały czas badawczo. Black zaklął pod nosem. Wiedział, że to może być kamuflaż, a ktoś doniesie Umbridge o tym wszystkim. Czuł, że był szpiegowany przez dosłownie każdego.

- Lepiej będzie, jak wyjdziemy. Dziwnie się czuję przy tym wzroku - Ginny szepnęła do niego.
- Ja tak samo, chętnie bym gościowi przeczyścił jego pamięć.
- Dan nie impulsywnie. Musisz się uspokoić - dziewczyna uśmiechnęła się do niego nieśmiało. Wiedziała, że jest uparty i gdy postanowi coś, to i tak to zrobi.

Wyszli z kawiarni, uprzednio płacąc za kawę. Było jeszcze wiele czasu, mogli odwiedzić praktycznie każdy sklep znajdujący się w Hogsmeade, jednak on nie czuł się zbyt komfortowo. W sumie każdy wiedział, że był synem „tego mordercy”, jak określano Syriusza Blacka, a to tylko przysparzało mu kłopotów. Wskazał dziewczynie kierunek na Wrzeszczącą Chatę. Tylko tam jak na razie nie było nikogo, kto byłby w stanie dalej podsłuchiwać, a w tłumie nie chciał wszystkich przekrzykiwać, aby ona go usłyszała. Oparł się o ogrodzenie, odchylając głowę do tyłu.

- Ehh, ta szkoła się robi coraz bardziej dziwna. Jeszcze nie tak dawno sprawiała dla mnie wrażenie domu, a teraz chcę się z niej jak najszybciej wyrwać.
- Rozumiem ciebie, jednak tęsknota za domem nie może przysłaniać ci zdrowego rozsądku - dziewczyna delikatnie się uśmiechnęła, po czym szturchnęła go w ramię.
- Nie zrozumiesz tego. Byłem wychowywany przez dziadków, którzy rzadko poruszali osobę mojego ojca. Poznałem go dopiero na piątym roku, gdy uciekł z Azkabanu. Nie powiem, z dziadkami nie żyłem biednie, dbali o mnie, w końcu jestem ich jedynym wnukiem. Nie chcieli za bardzo, abym wstępował do... - urwał na moment. Nie mógł mówić o tego typu sprawach gdziekolwiek by nie był. - Jak mi zawsze mówili, matka zginęła podczas Pierwszej Wojny, a jesteśmy niedługo w przededniu drugiej. Tylko ślepy nie widzi tego, co każdy z nas.
- Rozumiem, że tęskniłeś za rodzicami, ale czasu nie cofniesz. Teraz musisz się starać, aby mieć jak najwyższe oceny, skoro chcesz spełniać swoje marzenia.
- Wiem, ale czuję, że coś złego się stanie w tym roku. Nie wiem, jakby jakieś fatum powodowało, że stracę coś.
- Nie myśl o tym - szepnęła. Nie wiedziała sama co powiedzieć, aby w jakiś sposób poprawić mu humor. - To zawsze idzie odwrócić.

Chłopak jedynie się roześmiał. Wiedział, że wyglądał na poważnego, lecz w takich momentach budziła się w nim natura jego ojca. Zawsze nawet największe zagrożenie był w stanie bagatelizować, jednak był lojalny zasadom, które miał wpojone po wstąpieniu do Zakonu. W sumie był pełnoletni, mógł robić, co tylko chciał, zwłaszcza, że jego ojciec zawsze otwarcie przeciwstawiał się każdemu, kto popierał Voldemorta. On był taki sam, tylko że potrafił na chłodno przeanalizować każdą sytuację. Ginny spojrzała na niego z początku zdziwiona, że jeszcze przed chwilą był przybity swoimi myślami, a nagle mu się poprawiał humor. Chłopak spojrzał na dziewczynę, a następnie przez jej ramię i zaklął. Do nich zbliżała się grupka trzech Ślizgonów, a brunet rozpoznał jednego z nich. Była to osoba, której równie mocno nienawidził, jak i Umbridge - Draco Malfoy. Nie był w stanie określić dnia, gdy ta nienawiść wskoczyła na wyższy poziom, w sumie zaczęło się to od momentu przechwałek, że Daniel jest jego kuzynem, który wyraźnie „zboczył z drogi” przyjaźniąc się z każdym, nie patrząc na czystość krwi. Młody Black wyraźnie kpił sobie z blondyna, uważając to za hańbę, że ktoś taki jak on jest jego krewnym, wypierając się tych wszystkich zasad, które były wpajane w rodzie, Toujour Pur - zawsze czyści.

- Oh patrzcie, mój kuzyn - Draco uśmiechnął się cynicznie. Nawet w Hogsmeade puszył się, że jest Prefektem.
- Ze wszystkich osób, które znam akurat musiałem na ciebie trafić w wolnym dniu - Daniel robił dobrą minę do złej gry. Z miłą chęcią by go potraktował jakimś solidnym zaklęciem, które wybiłoby mu z głowy napatoczenie się pod nogi.
- Wiesz o tym, że zakładałem się z kumplami i wygrałem? Po tej Francuzce myślałem, że będziesz w stanie poderwać kogoś, kto jest czystej krwi, a nie dziewczynę Pottera.
- Ona nie jest jego dziewczyną , widocznie nie jesteś doinformowany. W sumie i tak rodzina Weasley'ów jest czysta, jeśli tak bardzo ci zależy na informacjach - Black przestąpił z nogi na nogę. Malfoy i jego ekipa zbyt mocno grała mu na nerwach.
- Cóż, dla niektórych zdrajcy krwi są...

Nagle błysnęło oślepiające światło, a Malfoy wisiał do góry nogami. Crabbe i Goyle chcieli już ruszyć na Blacka, gdy nagle ponownie błysnęło i Ślizgon leżał na twarzą do ziemi przykryty peleryną. Dan wycelował różdżkę i udawał, że mierzy jednego i drugiego.

- Chcecie wylądować u pani Pomfrey? - wycedził przez zaciśnięte zęby. Nienawidził tej manii, która rzuciła się na umysły niektórych. - To dalej, chodźcie, ale nie ręczę za siebie. Jeszcze jedna taka odzywka, jak od Malfoy'a a gwarantuję wam, zrobię takie rzeczy, których jeszcze nikt nie widział.

Osiłki spojrzały po sobie. Słyszeli co nieco o Blacku i jego biegłości w rzucaniu zaklęć. Zawsze najwyższe oceny z praktycznych przedmiotów, zdanie wszystkich możliwych zaliczeń, które chciał... Mało kto by się odważył stanąć z nim do równej walki. Draco powoli podnosił się na równe nogi i wpatrywał z wyraźną nienawiścią na Gryfona. Widocznie stracił całe panowanie nad sytuacją, a kolejny lot nie był dla niego odpowiednim rozwiązaniem.

- Jeszcze mi za to zapłacisz Black, jesteś tyle samo wart co oni. Nie zasługujecie na to miano - Draco prawie że krzyczał w jego stronę.
- Jeszcze słowo Draco, a urządzę pokaz z ciebie dla wszystkich. To, że jesteś prefektem nie oznacza, że możesz obrażać każdego. Kto w ogóle ciebie wybrał na to stanowisko. - Black czuł, że tryumfuje, jednak po chwili poczuł dłoń na jego ramieniu.
- Olej go Danny - powiedziała po raz pierwszy jego imię w takiej formie. - I tak pewnie złoży na ciebie donos, a nie chcesz zarobić chyba kolejnego szlabanu.
- Słuchaj jej, to może wyjdziesz odpowiednio. Nie zapominaj - Malfoy uśmiechnął się dość bezczelnie, po chwili łupnęło zaklęcie a blondyn odleciał prawie że pod drzewo.

Brunet stał tak jak wcześniej, a on celował wyraźnie w twarz Draco, ale po chwili schował broń i ruszył dalej ścieżką. Ginny szła obok niego, wyraźnie nie widziała sensu, aby się w jakikolwiek sposób odezwać. Przed chwilą wyraźnie Ślizgon dotknął jego czułego punktu, a on nie zamierzał pchać się w coraz większe tarapaty. Teraz wystarczył jeden donos i ponownie by dostał tygodniowy, ewentualnie miesięczny szlaban, względnie mógłby stracić odznakę. Zaklął siarczyście. Jeszcze nigdy nie był tak wściekły, nawet na samego siebie. Nigdy nie spodziewał się, że go rola Prefekta Naczelnego zacznie tak mocno dusić. Musiał spełniać założenia regulaminu szkolnego, w sumie być nieskazitelnie czysty, jednak większość jego wrogów znała jego słabe strony. Zbyt łatwo w ostatnim czasie wybuchał, zwłaszcza po czerwcu, gdy żył jak cień samego siebie. Jedyne oparcie znalazł w jego jedynej pozostałej przy życiu rodzinie - Syriuszu oraz Remusie. Jak bardzo by chciał się teraz wyrwać stąd i siedzieć już na zawsze ze swoim ojcem!

- Jasna cholera - zaklął po raz kolejny. Do tej pory nie rozluźnił się.
- Wiesz, że możesz mieć kłopoty przez to, ale... Dziękuję - rudowłosa powiedziała to szeptem.
- Ehh ta fretka tylko czekała, aby mnie podpuścić, wiem to - powiedział szeptem. Nagle przeszło mu wszystko, teraz tylko zostało pytanie... Upomnienie czy szlaban.
- Spokojnie może uda się to jakoś odpowiednio dopasować, aby nie było, że obrywasz za mnie. Chodź, wracamy.

Chwyciła go za rękę i pociągnęła ścieżką wiodącą do zamku. W sumie każdy mógł wracać do wieczora, gdy wszystkie wejścia są zamykane. Nie robili za specjalnych zakupów, ostatnio Filch wpadł w straszną fobię, sprawdzając każdego ucznia. Chłopak nie miał zamiaru dawać się sprawdzać temu charłakowi, prędzej by wolał wpaść na innego nauczyciela. Spojrzał w dal i jęknął. Wyraźnie pewna osoba na niego czekała - profesor Snape. Na szczęście nie usłyszał w oddali jego przekleństwa. Malfoy doniósł na niego.

- Cóż, cieszę się, że pan Black znalazł sobie rozrywkę w towarzystwie panny Weasley. To takie urocze, chociaż myślałem, że nie jesteś w jej typie - Severus zaczął mówił ironicznym tonem głosu, w którym dało się wyczuć ukryty jad.
- Chyba pana nie powinno interesować, co takiego robię w wolnym czasie - Black nie tracił rezonu. Było mu już wszystko jedno.
- Panie Black, pozwoli pan za mną. Niestety, nie odprowadzi pan swojej... Dziewczyny do zamku.

Widać było, jak na czole bruneta zaczyna pulsować żyłka. Na co wszyscy ich nagle łączyli ze sobą? Byli przyjaciółmi, tylko i jedynie przyjaciółmi. Fakt czuł coś do niej, ale nigdy nie uważał, że to będzie fair w stosunku do niej. Dostrzegał ten wzrok skupiony na wielkim Wybrańcu, ale teraz... Zaskakiwała go coraz bardziej, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Ruszył za „nietoperzem” wprost do lochów. W sumie można ująć, że chłopak był już tutaj stałym bywalcem. Usiadł wygodnie na krześle pod ścianą, jakby czekając, jaki go wymiar kary spotka tego dnia. Snape wyraźnie rozkoszował się tą chwilą, gdy miał pełną kontrolę nad uczniem.

- Doszła do mnie dziwna wiadomość, Black. Podobno był pan w Hogsmeade i specjalnie na oczach dziewczyny, nie wiem czy by jej się popisać, czy Bóg jeden wie co, zaczął rzucać zaklęcia w stronę pana Malfoy'a... Czy ma pan coś na swoją obronę? - Snape wyraźnie cedził każde słowo przez zęby.
- Jeśli uważa pan, że rzucanie obelg w stronę dziewczyn za męskie, to tak, zaatakowałem bez powodu - Black wyraźnie nie dał się zwieść mistrzowi eliksirów. Nie mógł pozwolić sobie na jakikolwiek upust złości, jednak ten go z mściwym uśmiechem podpuszczał.
- Sugerujesz, że Malfoy sam chciał zawisnąć, względnie wylądować na drzewie? - Snape tracił powoli panowanie nad sobą, co szło wywnioskować z jego głosu. - Jesteś taki sam jak ojciec, który wyraźnie mi to pokazywał w każdym dniu pobytu w zamku. Dla zabawy robił różne rzeczy, z których potem był dumny, puszył się jak paw. Zawsze był cwany w grupie, sam nie stawał.
- Nie mów mi o ojcu, chyba przyszliśmy porozmawiać o tym, jak to potraktowałem biednego prefekta Ślizgonów. Jakoś ze swoimi osobistymi ochroniarzami nie zamierzał zareagować.
- Za twoje zachowanie nie ukarzę ciebie szlabanem. W sumie to jak grochem o ścianę, spływa to po tobie jak po kaczce. Mógłbym ukarać twój dom, jak to się mówi, odpowiedzialność weźmie cała grupa.
- Nie sądzę, aby to było konieczne profesorze Snape - pewien przesłodzony ton głosu przerwał ich rozmowę, a brunet mimowolnie jęknął. - Pan Black potrzebuje czegoś, co go nauczy odpowiedniej postawy, godnej Prefekta Naczelnego.
- Uważam, że pani nie wie tak naprawdę, jakiego typu uczniem jest pan Black. Jest identyczny jak ojciec, arogancki i nieusłuchany, robi wszystko dla poklasku. Dostał miano Prefekta, aby wydoroślał, co niestety się nie udało.
- Może pan przestać najeżdżać na mojego ojca? - brunet nie wytrzymał i wykrzyczał to. Nie interesowało go to, jaki szlaban dostanie, jakiego typu zadanie, wszystko przestało mieć znaczenie. Nie miał zamiaru odpuścić. - Nie jestem taki jak mój ojciec, jednak pan nie widzi tego. Fakt, mam swoje za uszami, jednak nie odważyłbym się czegokolwiek robić wbrew swoim zasadom. To, że mój ojciec pana nękał w szkole nie oznacza, że powinien pan przerzucać na mnie tą nienawiść. Uważacie, że mnie można zmienić? To wam się nie uda.
- Cóż, panie Black. Chciałam zrobić tak, aby pana ominęło to, co nieuniknione. Uznał pan, że to był uzasadniony atak na osobę pana Malfoy'a. Zgłosi się pan do mnie jutro i przez najbliższy miesiąc. Pora wyplenić tą agresję, która może panu popsuć przyszłą karierę. Musi się pan tak samo nauczyć, że nie można pouczać kogoś, kto jest od pana starszy i bardziej doświadczony.

Tryumfowali... Tym razem. Wyczuwał, że coś może się dzisiaj stać, cały czar, nastrój prysł. W sumie mógł się tego spodziewać i temu zapobiec, jednak uważał, że teraz dopiero był szczery z samym sobą.